«Και εμένα μου λείπει…»

Προσαρμοζόμαστε στα νέα αλλά δεν ξεχνάμε τα παλιά!

Αρχίσαμε τις δράσεις μας για φέτος μέσα από μια πρωτόγνωρη και ιδιαίτερη εμπειρία, αυτή των τηλεδιασκέψεων. Καθώς συνεχίσαμε όμως στην εβδομάδα του φεστιβάλ θυμηθήκαμε τα παλιά, αυτά που μας λείπουν, από τις προηγούμενες χρονιές, ώστε να παίρνουμε δύναμη και να γεμίζουμε αισιοδοξία για τα μελλοντικά φεστιβάλ που ελπίζουμε να γίνουν με τον παλιό καλό τρόπο. Συγκεντρώσαμε δηλώσεις των παιδιών που συμμετέχουν στο εργαστήριο μας σχετικά με το τι μας έλειψε περισσότερο φέτος… Διαβάστε τες παρακάτω:

 Εμένα μου λείπει…

… να πηγαίνω στο Θέατρο Απόλλων με σκοπό να παρακολουθήσω την προβολή των ταινιών του Φεστιβάλ και να χάνομαι ανάμεσα στο πλήθος του κόσμου και τις παιδικές φωνές..

… οι συναντήσεις μας με όλα τα παιδιά στα εργαστήρια, η όμορφη συνεργασία μας και οι καινούριες φιλίες που δημιουργούσες ακόμα και με άτομα από το εξωτερικό.

…να τρέχω σαν μουρλός για μια εβδομάδα όλο τον Πύργο για να προλάβω να πάρω συνεντεύξεις , να καλύψω τις δράσεις και τα events του φεστιβάλ.

…η παρακολούθηση των ταινιών του Φεστιβάλ στο θέατρο Απόλλων. 

…οι τρελές στιγμές που περνούσαμε για μια εβδομάδα που πηγαίναμε από την Νομαρχία στον Απόλλωνα και από τον Απόλλωνα στις συνεντεύξεις, όλη την ημέρα.

…το φεστιβαλικό κλίμα που επικρατούσε σε όλη την πόλη. Που μας έβλεπαν στο δρόμο και έλεγαν “Έρχονται τα ζιζάνια..!” και χαμογελούσαν.

…η ζωντάνια της πόλης τις μέρες του φεστιβάλ, να βλέπω παντού ζιζάνια να τρέχουν και να γυρίζουν ταινίες μαζί με τους ξένους, να τρέχω όλη μέρα και να μην θέλω να γυρίσω σπίτι. 

…η ανυπομονησία που ένιωθα για την έλευση των μαγικών ημερών και η πυρετώδης προετοιμασία στο Zizanio News.

…το ατελείωτο τρέξιμο για να προλάβω όλες τις δημιουργικές δραστηριότητες και την προβολή των ταινιών, γιατί πραγματικά το συναίσθημα της κινηματογραφικής ιδιότητας που αποκτάς την εβδομάδα εκείνη είναι ανεπανάληπτο.

…να πηγαίνω στο Θέατρο Απόλλων, να παρακολουθώ μαζί με τους φίλους μου διάφορες ταινίες, το οποίο κάθε φορά ήταν γεμάτο από παιδιά και νέους. Όλο αυτό είναι ένα υπέροχο συναίσθημα και ταυτόχρονα δημιουργικό! 

…που γυρνάγαμε μέσα στον Πύργο με τα καρτελάκια μας και κάναμε πολύ καλή δουλειά όλα τα ζιζάνια. 

…που για μία εβδομάδα κάθε χρόνο άλλαζε η καθημερινότητα και η ιδιότητά μου. Γινόμουν ζιζάνιο-ρεπόρτερ.

…να τρέχω με μία κάμερα στο χέρι. Κρίμα που δεν θα έχουμε στιγμιότυπα από την τρέλα αυτής της εβδομάδας για το 23ο Φεστιβάλ και την 20η Camera Zizanio.

…λείπει η ζωντάνια στην πόλη μας, η ελευθερία, οι συναντήσεις και η δουλειά για ώρες με ανθρώπους που περνάμε καλά, οι βόλτες κρατώντας τη φωτογραφική μηχανή με σκοπό να κρατήσω κάπως τις στιγμές.

…που πήγαινα με την αδερφή μου στο θέατρο Απόλλων και βλέπαμε τις ταινίες. 

…τα πρόσωπα, οι αγκαλιές, το τρέξιμο και το πάτωμα του Απόλλωνα.

…οι συναντήσεις στην Νομαρχία κάθε μεσημέρι, τα ραντεβού που δίναμε στον Απόλλωνα τα βράδια, οι χοροί της Δεξαμενής… Μου λείπει το φεστιβάλ που λάτρεψα από όταν ήμουν μικρό παιδί…!!

Συμμετείχαν οι:

Δήμητρα, 19

Αλεξάνδρα,16

Μαρισοφη, 16

Θανάσης, 19

Ναταλία, 13

Κατερίνα, 20

Διονυσία, 18

Μαρία, 19

Νεκταρία, 15

Δήμητρα, 15

Αλεξάνδρα, 19

Έλενα, 20

Γωγώ, 12

Ειρήνη, 18

Πάνος, 18